Op de vlucht voor de natuurtoerist

De zomervakantie is voor velen een ideale gelegenheid om de eigen horizon te verbreden en een stukje exotische natuur te ontdekken. Gek als we zijn op wilde dieren doen de lokale aanbieders op onze reisbestemmingen hun uiterste best om aan de vraag naar snorkelen-met-dolfijnen excursies, rimboe-jeepsafari’s, olifantentochtjes, python-fotomomenten en tijger-aaisessies te voldoen. De klant is koning en de concurrentie moordend, dus opvallen en grenzen verleggen is het devies. Echt ongelijk kun je deze aanbieders ook niet geven; in veel van de betreffende contreien valt het al niet mee om een boterham te verdienen en het inkomend toerisme brengt tenminste een betrouwbare stroom van kapitaal binnen handbereik. Veelal hebben natuur en dieren ook nog eens een geheel andere -lagere- status dan in onze westerse wereld. Al met al niet zo gek dus dat de Mexicaanse bestuurder van onze boot zijn uiterste best doet om een tiental opgewonden passagiers zo dicht mogelijk bij een plotseling gespotte zeeschildpad te brengen. Het water op deze plek in de lagune van Sian Ka’an is niet diep genoeg voor het dier om weg te duiken, en de lange-afstand race kan hij ondanks zijn fenomenale aanpassingen aan het leven in zee niet winnen van ons gemotoriseerde voertuig. Inmiddels hebben ook andere bootjes onze vastberaden koers in de gaten gekregen, en een ware drijfjacht op het zeereptiel is geopend. Onze bezwaren en afkeurende blikken blijken tevergeefs. Het Engelse vocabulaire van de bootsman is plots zeer beperkt en onze mede-passagiers zijn van mening dat dit toch niet echt schadelijk kan zijn voor een dier dat af en toe ook wel eens voor een haai weg moet zwemmen. Voorwaarts dus ! De uitgeputte schildpad, die door abrupte koerswijzigingen nog probeert zijn belagers af te schudden, blijkt geen partij voor de behendige bestuurders van de kleine bootjes. Als wanhoopsdaad volgen enkele sprongen van het dier boven het wateroppervlak uit, wat de feestvreugde alleen maar verder vergroot. Schítterende foto toch ? Zeker, voor wie geen verstand heeft van diergedrag wel. Uiteindelijk belandt de schildpad na een kwartier op de bodem tussen wat zeegras, scheef hangend op een stuk rots, angstig kijkend naar de bootjes die een goede anderhalve meter boven hem hangen voor de laatste foto’s. Stilte en bewondering alom voor dit wonderlijke wezen van de natuur. Ik doorbreek het serene moment en merk op dat er hopelijk niet snel een haai in de buurt komt, omdat dan de kansen voor deze schildpad zeker verkeken zijn. ‘No sharks here’, pareert de schipper met een ontwijkende blik. Net zo min als de schildpad, is hij ook niet van plan om de fooien van vandaag aan zijn neus voorbij te laten gaan. Veel tijd om over de schildpad na te denken hebben we verder niet. Een ander bootje heeft inmiddels twee dolfijnen, mét jong, gespot.