Wappie & Flappie

Bijna geruisloos kwam ‘ie er doorheen: de nieuwe dierenwelzijnswet. Na al het gedonder in de kamer – waar eigenlijk niemand meer een actieve herinnering aan heeft – kon de Partij van de Dieren eindelijk haar slag slaan in een fantasieloos verblijf waar de uitgeputte, borstkloppende alfa’s murw in hun bankjes hingen. “Ja… doe maar,” werd er gezucht. Dus zelfs De Partij van de Democratie stemde voor. Per ongeluk. Bleek. Euh. Hoe dan?! Maar who cares. De meerderheid bleek om de dieren te geven, dus Flappie gaat meer vrijheid tegemoet. Of diens nazaten dan. Maarre… nog een keertje: “Hoe dan?!”. Want dat is natuurlijk de vraag van het moment.

Flappie mag niet meer alleen zitten. Ook moet hij kunnen graven. Kortom: we gaan rekening houden met het natuurlijke dierengedrag. Dat dachten een paar pubererale freedom fighters een aantal jaar geleden ook. Op een school in Brabant lieten zij een paar konijnen los. De konijnen deden wat konijnen nu eenmaal doen: voortplanten en graven. Onder de school. Onder héééél de school. De betreffende onoplettende docenten waren het haasje en konden alle dieren weer vangen. Zomaar loslaten is natuurlijk niet de bedoeling. Beetje boerenverstand is wel op z’n plek.

Nu weten we al met z’n allen amper hoe we een dier fatsoenlijk moeten houden, het uitmesten van een konijnenhok is hel genoeg en ‘hoezo nagels knippen’; nu moeten we ook nog eens met dierengedrag rekening houden. Na alle paardenpoespassers, de hondenhunkeraars en de papegaaienpraters, komen de konijnenkooienkenners. Gat in de markt. Kom maar door. Booming business. In de tijd dat we nog achter het konijntje aanjoegen, wisten we meer van het natuurlijk gedrag af dan nu, terwijl ‘t beestje hele dagen voor onze neus zit. Tenzij ‘ie natuurlijk achter in de tuin alleen door het gaasje gaapt en in stilte onbewust schreeuwt om die verlossende kogel.

De kogel is door de kerk. We gaan ons rentmeesterschap een leveltje hoger tillen en gaan vol gas voor dierenwelzijn. En omdat we niet weten hoe dat eruitziet, komen dus de experts. Corona bleek niet alleen maar goed voor het milieu, maar ook voor de dierenbranche. Ik weet niet precies hoe het is gesteld met de chinese dierenmarkten, maar hier…. een andere gekte. Zo betaalde een collega voor een boerenkitten-die-normaal-in-de-zak-zou-belanden, driehonderd euro. Zeg maar het betere zakkenvullen. Top, want zo belanden een hoop minder kittens in de maag van een slang of in de sloot. Ander voorbeeld. Een vriendin van me heeft haar mini-viervoetertje laten dekken en mag effe twee duizend euro vragen. Per puppie. No shame. Ze heeft een wachtlijst en de potentiële kopers worden, voordat ze worden gematcht aan hun viervoetertje, psychisch gescreend. Dus een psychologisch onderzoekje… ik raad het sowieso aan. Nou koste mijn paard ook vijf. Ondertussen, na alle paardenpoespas van acupunctuur (ja, serieus) tot cosmetisch chirurgisch ingreepje (ja, ook serieus), staat de teller nu op tien en mijn bankrekening op exact zero. Ik doe lekker mee met de gekheid.

Alles voor je dier. In het kader van ‘neem je verantwoordelijkheid voor het dier dat afhankelijk is van jou’ – een zeer repeterende zin in mijn lessen – is in mijn ogen veel ruimte voor uiting van dierenliefde. “Je moet natuurlijk wel realistisch blijven,” hoor ik geregeld. Jaja. Prachtige zin.

Volledig onzinnig.

Niemand weet hoe dat er uit moet zien. Weer een beetje oerhollandse gezonde boerenverstand misschien? Maar de intensieve Hollandse boer heeft geen clue. Ik las in een artikel dat iemand van het ministerie van Landbouw had gezegd en ik citeer (uit het artikel weliswaar): “Als je deze wetswijziging streng invult, is dit het einde van de intensieve veehouderij”. Nou, superfijn: het wordt wel begrepen!!! Toch? De maatschappij verandert, de politiek praat mee met de kiezer. En daarom vindt JA21, ik citeer weer, het “prima dat de veehouderij systemen ontwikkelt die meer passend zijn bij de natuurlijke eigenschappen van dieren. Maar wel met gezond verstand”. Ah. Juist.

Ik voel een lichte vrijheidsbeperking. En de meeste mensen weten nu wel hoe dat voelt ondertussen. We voelen meer medeleven na onze eigen ophokplicht. Corona heeft ons laten nadenken over ons concept van vrijheid. Wappie of niet: sowieso een onmiskenbaar onderwerp van het afgelopen jaar. Mijn gevoel van vrijheidsbeperking nu – ik vermaakte me trouwens prima in lockdowns – is plaatsvervangend voor de dieren die aan ons zijn toevertrouwd. Vrijheid geven wordt een verplichting. Vrijheid ontnemen kan nog steeds. Bij mensen is vrijheid een state of mind. Bij dieren? Wie zal het zeggen. Ik schat in dat de verschuiving van thuiswerken naar kantoorwerken, ervoor gaat zorgen dat weer dat heel wat konijntjes de – nog – onbekende vrijheid gaan beleven.

Misschien moet ik even de zegeningen tellen. Niet zo zeuren. De wet is wel aangenomen. Laten we vasthouden en het goede doen. Ik weet niet of het te snel moet. De consument moet tenslotte de tijd krijgen. (…)

Nee.

Niet waar.

Houd op.

Gewoon opschieten en niet zo lullig je voedsel inkopen. Help de boeren het juiste te doen. Boeren moeten tijd en innovatiekracht krijgen. Dat vind ik echt. Stap voor duurzame stap. En sorry aan de dieren van nu, ik hoop dat jullie, wezens met bijna hetzelfde bouwplan als ons, luisteren, in jullie krappe huisjes, waar je of eenzaam bent of last hebt van overbevolking: de mens is af en toe een beetje een flapdrol en evolueert niet zo snel. Echter, als we bij elke stap ons nu eens afvragen of deze stap gaat leiden naar iets goeds voor morgen, houden we de gang er een beetje in. Een rustig gangetje weliswaar. Maar zo vergalopperen we ons ook niet in oneindige vrijheid.